De Wijsheid van Wolken
Een magisch moment
Afgelopen week werd ik getrakteerd op een adembenemend mooi cadeau.
Ik was lekker aan het rommelen en nam een moment de tijd om het uitzicht te bewonderen. Iets wat ik regelmatig doe, want het verandert van minuut tot minuut.
De zon die verstoppertje speelt met de wolken. Het meer dat soms zo glad als een spiegel is en dan weer zo diepgrijs dat het water zwart lijkt. De flarden wolk die dansen door de toppen van de dennenbomen. Of een regenbui die langzaam dichterbij drijft.
Stuk voor stuk magische momenten.
Als je ze wilt zien.
Want zelfs in een land zo mooi als Zweden kan de natuur en het uitzicht normaal worden, onderdeel worden van het dagelijks bestaan. En voor je het weet gaan al deze wondertjes aan je voorbij.
Maar goed, ik liet mijn ogen dwalen langs de bosrand, een goede 300 meter achter ons huis.
Ik zag een vogel hoog in een dennenboom, maar ergens klopte er iets niet. Het voelde alsof mijn ogen me bedrogen, want de vogel die in de top zat was werkelijk belachelijk groot. Alsof de toch best forse top elk moment kon bezwijken onder het formaat van de vogel.
Ik heb daar echt even staan te stoeien met mijn zintuigen, tot het tot me doordrong dat die vogel echt bizar groot was. Mijn hart maakte een sprongetje en ik heb mijn camera gepakt om zo ver mogelijk in te kunnen zoomen.
Ja hoor, potverdikkeme, er zat gewoon een zeearend in die boom. Ik kan je vertellen dat op zo’n moment de adem in je keel stokt en je hart een keertje overslaat. Wow! En dat gewoon in mijn achtertuin.
Ronduit magisch!
(tekst gaat verder onder de afbeelding)
Wolken zijn adembenemend mooi
Nu hoef je echt niet te verhuizen naar Zweden om dit soort magische momenten te ervaren. Want dit kan overal. Of je nu midden in de stad woont, tussen de koeien of in een Vinex-wijk.
Zelfs als er ogenschijnlijk weinig natuur is, valt er zoveel moois te observeren, ook in de winter.
Want ook al lijken de bermen leeg en de plantsoenen uitgestorven, er is altijd een schouwspel vlak boven je hoofd. De takken van de bomen die zich aftekenen tegen een granietgrijze lucht. De wolken die lui voorbijdrijven of juist vol haast onderweg zijn naar hun volgende bestemming. Een zachte winterzon die de hemel pastelblauw kleurt en wolkjes laat oplichten als glinsterende ballonnen.
Waar je ook woont, er is altijd iets prachtigs om te observeren.
Als je maar omhoog kijkt.
Omhoog kijken is bizar gezond
Dat is iets wat we vandaag de dag veel te weinig doen. We fietsen diep in gedachten verzonken, weggedoken in een warme sjaal. We wandelen met de blik naar beneden, gevangen in onze binnenwereld. Of laten ons meezuigen door een vierkant scherm dat met bliepjes en piepjes keer op keer de aandacht opeist.
Doodzonde, want je mist zoveel moois! En je doet je gezondheid er ook geen plezier mee.
Een neerwaartse blik activeert het deel van je zenuwstelsel dat gericht is op bescherming en naar binnen keren. Je lichaam maakt zich klein, je adem wordt korter en je aandacht vernauwt zich tot wat direct voor je ligt.
Maar op het moment dat je omhoog kijkt, gebeurt het tegenovergestelde. Je schouders zakken, je borstbeen komt omhoog en er ontstaat letterlijk ademruimte.
Trap op de rem
In dat moment verschuift je zenuwstelsel van spanning naar overzicht en wordt je parasympathisch zenuwstelsel geactiveerd. Dit is het deel van je zenuwstelsel dat verantwoordelijk is voor rust, herstel en opbouw. De rem tegenover het gaspedaal van stress en actie.
Als dit systeem actief is, schakelt je lichaam over naar herstelmodus: je hartslag daalt, je ademhaling verdiept, je spijsvertering komt op gang, je spieren ontspannen en je hormoonsysteem verschuift van stresshormonen naar herstelhormonen. Je lichaam krijgt dan letterlijk het signaal: het is veilig, je mag loslaten en repareren.
Het activeren van dit systeem is dus bizar belangrijk voor je gezondheid. Het is niet een leuk extraatje, maar de basisvoorwaarde voor herstel, veerkracht en een goede gezondheid.
Als het te weinig actief is, raak je langzaam maar zeker uitgeput zonder dat je precies kunt aanwijzen waarom. Je energieniveau keldert, je zenuwstelsel raakt overprikkeld, je herstelt trager en kleine klachten stapelen zich op tot grote.
Stop met meer doen!
Het wrange is, je kunt nog zo gezond eten, bewegen en kruiden gebruiken tot je geen kruid meer kunt zien. Maar zolang je lichaam de ruststand niet bereikt, kan het die investeringen niet eens verwerken.
Dus terwijl jij voorovergebogen op je schermpje tuurt, op zoek naar het volgende kruid of supplement dat je kan helpen bij meer rust of energie, schreeuwt je lichaam:
STOP toch, mens!
Stop met meer doen! Laat alles nu gewoon eens los, ga naar buiten en geniet! Zodat ik eindelijk mijn werk kan doen en kan herstellen. Dat is geen luxe. Het is pure noodzaak!
Dus lieve lezer, ga naar buiten, waar je nu ook bent. Stap de tuin in, het balkon op of zet je raam wagenwijd open. Gooi je kin omhoog, borst naar voren, laat je schouders zakken en adem diep in. Laat dan je ogen dwalen door de lucht.
Observeer hoe de grijze winterlucht uit wel honderd tinten grijs bestaat. Hoe wolken soms zachte veegstrepen zijn en dan weer zware schaduwen die bijna tastbaar zijn. Hoe een onverwachts kiertje tussen de wolken een randje zilver langs de hemel trekt. En hoe de wind zichtbaar wordt in de luie of juist hectische beweging van de wolken.
De hemel is nooit leeg, je hoeft alleen maar te kijken en je te verwonderen.
En terwijl jij daar staat te genieten, met je gezicht omhoog en je aandacht bij de wolken, slaakt je lichaam een diepe zucht van pure opluchting.
Geen gedoe, geen inspanning, geen supplementenplan. Alleen jij, de wolken en een paar minuten van pure verwondering.
Dat is de basis voor elk herstel!
