Een andere kijk op mist

Mist is een geschenk uit de hemel

Met een stomende mok thee in mijn hand staar ik uit het woonkamerraam.

Grote vlokken sneeuw dwarrelen speels voorbij en vlok na vlok hullen ze de wereld om me heen in een dikke witte deken.

De conifeer voor mijn raam draagt in stilte het zware gewicht op haar takken, alsof ze haar adem inhoudt voor wat nog gaat komen.

Veel verder dan de conifeer kan ik niet zien, want de vlokken creëren een haast ondoordringbaar gordijn die de rest van de wereld aan het oog onttrekt.

Mijn gedachten dwalen naar Nederland en de mist die het land meer dan een week in zijn greep heeft gehouden. Hoewel mist niet hetzelfde is als sneeuw, zijn ze beide meesters in het verhullen en verstillen van de wereld.

Toch wordt mist lang niet door iedereen gewaardeerd, het gebrek aan zon en uitzicht verduistert niet alleen het landschap, maar vaak ook de stemming.

Ergens wel logisch, want bij het ontbreken van zonlicht daalt vaak het energieniveau (nog verder).

Toch kan mist een geschenk uit de hemel zijn, zeker wanneer je (hoog)gevoelig of snel overprikkeld bent. Hij haalt de scherpe randjes van de wereld weg en laat je ademen.

Mist maakt de wereld klein

Mist heeft iets bijzonders: het maakt de wereld kleiner, intiemer. Geen verre horizonnen, geen eindeloze opties of wegen die roepen om bewandeld te worden. Alleen dat kleine stukje om je heen, waar je voeten staan, waar je adem hangt in de lucht.

In een wereld die altijd groter lijkt te worden – altijd bereikbaar, altijd verbonden – voelt die kleinheid bijna als een opluchting. Mist verstopt de chaos, dempt de verwachtingen, en spint een coconnetje waarin je even niets hoeft. Alleen zijn. Alleen hier.

Mist schenkt stilte

En met die kleinheid komt de stilte. Geen gezoem van telefoons, geen ruis van verkeer. Zelfs de wind lijkt te verdwijnen, alsof hij moe is van al dat blazen en even wil uitrusten.

Die stilte kan in eerste instantie vreemd voelen. Als je eraan gewend bent om constant geluid om je heen te hebben, lijkt het haast alsof er iets ontbreekt. Maar juist die stilte laat je luisteren – niet naar wat buiten je is, maar naar wat binnenin je gebeurt. Het ritme van je ademhaling, het zachte kloppen van je hart. Stilte die niet leeg is, maar gevuld met rust.

Mist geeft rust

Mist nodigt je uit om te vertragen. Het pad voor je verdwijnt in een grijze nevel, en je merkt dat je niet verder hoeft te kijken dan de volgende stap. Het maakt het onmogelijk om te haasten, zelfs als je dat zou willen.

Die rust voelt anders dan een avondje op de bank. Het is geen rust die je kiest of bewust opzoekt; het is een rust die vanzelf ontstaat. Een moment waarin je beseft dat niets meer hoeft, dat alles wat je nodig hebt al hier is. Misschien is dat wel het mooiste aan mist: dat het je vanzelf terugbrengt naar het nu, zonder dat je er iets voor hoeft te doen.

Mist creëert magie

En dan, wanneer de stilte en rust hun werk doen, gebeurt er iets wat je niet meteen kunt uitleggen. De wereld verandert. Niet omdat de bomen, de paden of de heuvels anders zijn, maar omdat jij anders kijkt. De mist maakt van een bekend landschap een mysterie. Die bomen waar je altijd aan voorbijloopt, lijken plots diepe geheimen te verbergen. Het pad onder je voeten voelt alsof het ergens anders naartoe leidt. Alles krijgt een andere lading – zachter, magischer, alsof de wereld even stilhoudt om je iets te laten zien.

Dat is de kracht van mist: het haalt de vanzelfsprekendheid weg. Het geeft je de kans om de wereld opnieuw te ontdekken, om met frisse ogen te kijken naar wat je dacht te kennen. Hoe vaak lopen we langs dezelfde dingen zonder echt te zien? Mist breekt dat patroon. Het verstopt het vertrouwde en nodigt je uit om stil te staan. Om nieuwsgierig te zijn.

Misschien is dat wel de grootste magie van mist: dat het ons weer laat verwonderen. Dat het ons uitnodigt om niet altijd verder te zoeken, maar gewoon hier te blijven en opnieuw te kijken. Soms hoef je niets meer te doen dan dat.

Lieve lezer, de volgende keer dat het mistig is, nodig ik je uit om naar buiten te gaan. Trek je jas aan, laat de agenda even voor wat het is, en dompel je volledig onder in die magische sluier. Loop langzaam, voel hoe de wereld kleiner wordt, hoe de geluiden zachter worden, en hoe de rust neerdaalt. Kijk met frisse ogen naar wat je dacht te kennen. Laat je verrassen door de stilte, de eenvoud en de magie.  En wie weet, misschien vind je daar iets terug wat je even kwijt was.

Warme groet,

Astrid 🌿